Gewoon buitengewoon

So sit ek toe een oggend en voel ‘n kriewelrigheid diep in my donkerste hoek. Eintlik was die kriewelrigheid al vir ‘n paar dae daar, maar nou kon ek dit nie meer ignoreer nie. Wat gebeur hier, vra ek myself? En soos ‘n koue Kaapse brander tref dit my – ek is verveeld met die gewoonheid van my lewe.
Vir sommige van ons is gewoon maar net hoe dit is en ons bevraagteken dit nie veel nie. Ander van ons is allergies vir gewoon. Maar wanneer raak iets gewoon? Dalk maar net as ek gewoond raak daaraan!
Toe ek so rukkie sit met my frustrasie en ek gee een treë terug en beskou my lewe vanuit ‘n ander hoek, besef ek skielik dat daar eintlik niks gewoon in my lewe is nie. Ek deel my lewe en my huis met buitengewone mense. Ek het ‘n buitengewone werk, tussen buitengewone mense. Ek het buitengewone vriende en het elke dag buitengewone ervarings. Ek woon in ‘n buitengewone stad met ‘n  buitengewone klimaat. Vergeleke met miljoene ander het ek buitengewone geleenthede, in ‘n buitengewone konteks, met buitengewone voorregte.
Dalk is die dilemma dat as ons gewoond raak aan die buitengewone, word dit later gewoon, en daarom moet ons elke nou en dan buite die gewone gaan staan om ons te herinner dat dit wat vir ons gewoon geword het, vanuit enige ander perspektief niks anders as buitengewoon is nie.
Die oomblik as ons toelaat dat God se Lig vanuit ‘n ander hoek op die landskap van ons lewe val, verander dit voor ons oë en dit waarby ons elke dag verbystap sonder om ‘n oog te knip, beskik meteens oor kwaliteite wat ander stom sou slaan.
Mag die Here ons vandag oorval met die diep besef van hoe buitengewoon dankbaar ons kan wees dat dit wat ons as gewoon beskou vir baie ander doodgewoon ‘n onbereikbare, buitengewone droom sou wees.

Die donker in

Ek het altyd geglo dat God ‘n gentleman is. Hy sal my nie dwing as ek nie wil nie. Hy sal my nie forseer waar ek nie wil in nie. Hy gee my selfs die ruimte om teen Hom te kies en weerstand te bied. Ek dink dis meestal waar, maar ontdek meer en meer dat God dalk ook anders kan wees…
Soms is God vir ‘n geruime tyd met my besig met ‘n bepaalde proses, maar ek weier om bes te gee. Ek weet God praat met my, roep my, nooi my, lok my; maar ek wil nie, sal nie, kan nie meegee nie. Ek kies om willens en wetens op my ou pad te stap terwyl ek weet dat God my op ‘n ander pad roep.  En dan gebeur daar op ‘n dag ‘n ding.
God gryp my. Hy kry my beet aan die enkel en Hy sleep my. Ek skop en skree en rebelleer. Ek word oorweldig deur die besef dat ek nie weet waarheen God met my op pad is nie, en die vrees verlam my. Skielik vind ek in myself baie min van glo en vertou.
Soos in ‘n tonnel tussen twee wêrelde word ek ingetrek deur God en spiraal ek iewers heen, sonder beheer, angstig en benoud omdat ek nie weet waarheen nie.
En dan, meteens, kom die gelatenheid. Die ingee. Die oorgee.
Dan besef ek wat ‘n totale wonder dat God hom só met my bemoei . Dat Hy soveel omgee wat in my mikroskopiese bestaan gebeur en wié ek in my tyd op aarde word, dat Hy my hoegenaamd beetkry. Wat ‘n absolute, oorweldigende en verblindende wonderwerk.
En dan word ek stil voor Sy groter wil.
Dan sê ek soos Augustinus honderde jare gelede: Ek glo, Here, kom my ongelooflik tot hulp.
Ek onthou om te vertrou dat God se pad met my goed sal wees en dit voel selfs of ek vir ‘n slag weer vrywillig agter Hom wil aanloop.
Dan stap ek bitter onseker, tree vir tree die donker  in, al fladder my hart wild in my bors, want van iewers kom ‘n Lig en ek weet dis nie uit myself nie. 

Lighartig

In die Bybel kry ons so dikwels die verwysing na ‘n rein hart of ‘n opregte hart, maar presies wat is dit? Ek vermoed dis vir ons belangrik om iets hiervan te verstaan, want soos Spreuke 4:23 sê “Wees veral versigtig met wat in jou hart omgaan, want dit bepaal jou hele lewe”. 

In Psalm 51:12 staan daar “Skep vir my 'n rein hart, o God, vernuwe my gees en maak my standvastig.”

Iemand het eenmaal gesê: The goal of a relationship with God is purity of heart. Dit klink eerlikwaar nie baie opwindend nie, maar wat is die definisie van ‘n rein hart?

‘n Rein hart gaan daaroor om my diepste motiewe en redes oor hoekom ek optree soos ek optree te ken en om al meer bewus te word van wie ek vir myself en mense sê ek is, en al minder te maak of ek iets is wat ek nie is nie. Dis ‘n moeilike proses, want ek glo mettertyd myself.

Maar die gevolg is soos my hart rein word, word my gees vernuwe, want wie ek werklik is laat God se lewe in my opborrel, en dit maak my standvastig, omdat ek dan nie meer gryp na die verbygaande giere van wie ek dink ek moet wees nie, maar omdat ek al meer en meer en sterker en sterker groei om die mens te WEES wat God met my bedoel het.

Psalm 101: 2 gaan nog verder: Ek wil my daaraan toewy om opreg te lewe. In my huis wil ek lewe met ‘n opregte hart.

Om opreg te lewe vra dat ek my diepste motiewe sal ken en die moed sal hê om waar nodig teen my motiewe te kies. Dit vra dat ek myself en al my streke sal ken, myself sal waarneem en agterkom wat my gedrag onderlê. Om opreg te lewe vra dat ek al eerliker en deursigtiger sal word. Dit impliseer dat ek nie probleme onder die mat kan invee nie, maar dit in die gesig staar en hanteer. Hoe meer ek met so opregte hart begin leef, hoe minder word my bagasie en hoe ligter kan ek reis. Ek ontdek selfs stelselmatig dat ek gelukkiger voel, want daar’s al minder dinge in myself wat in die donker hoeke skuil en my aftrek. Ek begin vir God in die mees onverwagse detail raaksien. Ek begin leef met verwondering.

Om tussen ander mense voor te gee dat ek met ‘n opregte en rein hart leef is nog relatief maklik – ons almal doen dit van tyd tot tyd. Maar om in jou eie huis met ‘n opregte en rein hart te leef is nie so eenvoudig nie. Om jou diepste motiewe tussen die mense naaste aan jou te ondersoek is moeisaam en daarom kan dit selfs pynlik wees om met ‘n opregte hart te leef, maar as ek dit nie doen nie word my bagasie swaarder tot ek myself later deur die lewe sleep. God nooi ons op die pad van die rein en opregte hart sodat ek lig-hartig deur die lewe kan reis.