Die oorbodige self: 'n Legende

Die verhaal word vertel van drie mense wat op soek was na die water wat lewe gee, in die hoop dat hulle daarvan kan drink en vir ewig lewe. 
Die eerste was ‘n kryger. Hy was oortuig dat die water wat lewe gee ‘n kragtige bruisende massa of stroomversnelling sal wees. Daarom het hy sy reis aangepak met sy volle wapenrusting en al sy wapentuig, omdat hy oortuig was dat hy die water met geweld aan sy wil sou kon onderwerp.

Die tweede was ‘n towenares. Sy was van mening dat die water wat lewe gee ‘n magiese manifestasie sal hê – dalk ‘n maalkolk of spuitfontein of ander vreemde verskynsel – iets wat sy met haar towerspreuke sou kon beheer. Daarom het sy op reis gegaan met haar mees indrukwekkende, kragtige towerkleed en staf waarmee sy natuurmagte kon beheer.

Die derde was ‘n handelaar. Hy het gereken die water wat lewe gee sou uiters duur wees. Dalk ‘n fontein wat borrel met pêrels of diamante. Daarom het hy etlike lae klere aangetrek en elke sak van sy klere vol goue munte gepak, in die hoop dat hy soveel as montlik van die water vir homself sal kan toeëien.

Toe die reisigers uiteindelik na baie onbekende en onherbergsame paaie die plek waar die water van lewe is vind, sou hulle egter ontdek dat hulle al drie dit heeltemal verkeerd gehad het. Dit was nie ‘n bruisende massa waarvoor jy kon veg nie. Dit was nie ‘n maalkolk wat jy met magiese spreuke kon betower nie. Dit was ook nie ‘n fontein borrelend van skatte wat jy met geld kon koop nie. Dit was ‘n smal, skitterende, standhoudende stroompie in ‘n woud waarvan jy verniet en sonder eie pogings soveel kon drink as wat jy wou. Die enigste twee vereistes was dat jy dit nie vir josuelf kon toeëien nie, aangesien dit vir almal was, en dat jy dit nie kon opskep nie, maar op jou knieë en onderstebo moes gaan staan om daarvan te drink.

Dit het konsternasie veroorsaak onder die drie reisigers. Die kryger, in sy volle wapenrusting, kon nie buk of buig nie en boonop kon hy nie sien hoe hy homself so weerloos kon maak nie. Die towenares se towerkleed kon onder geen omstandighede nat word nie, want dit sou daar en dan sy magiese krag verloor. Die handelaar was so belaai met geld dat as hy sy kop sou buig sy lae klere sou bars en geld oral rondrol.

Daar staan hulle toe, ten aanskoue van die stroom met die water wat lewe gee, maar hulle kan nie kniel om daarvan te drink nie.

Daar was maar een oplossing. Die kryger moes homself kwesbaar maak en sy wapenrusting neerlê. Die towenares moes haarself van enige mag ontbloot en haar towerkleed uittrek. Die handelaar moes die risiko waag om sy lae klere uit te trek en die geld, wat hier nutteloos was, onder ‘n boom neer te sit.

Toe eers kon hulle almal – gestroop en weerloos met niks om aan te bied nie – kniel om van die water wat lewe gee te drink.

Nou wonder ek sommer: as ek en jy ‘n vierde karakter in hierdie legende sou wees, watter mondering sou ons aanhê en waarvan sou ons moes ontslae raak om van die water wat lewe gee te drink?

"The false self - at whatever level - might simply remain in charge for a lifetime, as the individual limps through a life of internal insincerity. More often than not, however, the false self will at some point collapse under its own suffocating weight - there is a 'breakdown' - and the individual is faced with several choices: rest and recover and then resume the same false-self trajectory; drug the dilemma out of awareness; behaviorally reinforce actions that avoid the problem; or take up an investigation into the life of the lie, usually with a therapist who will help you interpret your interior intentions more truthfully. (Ken Wilber - A Brief History of Everything)