Wanneer God aan my hart raak

Mense vra dikwels vir my wat hulle kan doen om God te ervaar. Baie gelowiges wat ‘n diep pad met God stap sal soms amper geheimsinnig vir my sê dat hulle eintlik nog bitter min in hul lewe die bewustheid gehad het dat hulle God regtig beleef, en tog smag die meeste van ons op ‘n diep manier na God. Hoe kan dit wees dat die Bybel so vol daarvan is dat God na my soek en hoe kan die gelowiges in die Bybel so vol oortuiging van ervaring van God praat, maar ons beleef dit so moeilik?

Ek onthou ‘n baie lang tyd in my lewe waar ek beslis nie vir God ervaar het nie. Dit was my grootste wens, en tog het dit nooit gebeur nie. Nou, jare later, weet ek dat daardie tyd van geestelike droogte  - woestyntyd - goed was, want dit het my geleer dat my belewenis van God veel verder strek as my sintuiglike of emosionele ervaring van hom.

Hiermee sê ek nie dat sintuiglike of emosionele ervaring van God verkeerd of leeg is nie, maar ek vermoed tog dat ons sulke ervarings kunsmatig kan probeer aanwakker om onsself te laat voel dat ons God beleef, terwyl ons dalk meer verlief is op die idee van ‘n belewenis met God.

Party gelowiges praat so aanhoudend oor hulle ervaring van God se Gees en sê voortdurend hoe God met hulle praat, dat dit ongeloofwaardig word. Ek vra dan vir myself waarom dit my so pla? Die groot rede is dalk dat daar gemaak word asof God heeldag en aldag direk met jou praat en asof daar iets fout is met jou verhouding met God as dit nie gebeur nie. As ons na die grote Paulus kyk was sy ervarings van God se Gees allesbehalwe soetsappig, alledaags of terloops, maar uitsonderlik, raar en lewensveranderend. Dit was nooit iets wat hy geïniseer het nie, maar iets wat van God af gekom het. Werklike mistieke ervarings met God gebeur sonder twyfel, maar dit kan nie deur my eie pogings aangewakker word nie. Dis iets wat God se Gees in my werk. Mens kan dit nie met ‘n tegniek in ‘n kursus of boek leer nie.

Baie van ons het mistieke ervarings, maar omdat dit hoogs persoonlik, intiem en onverklaarbaar is, praat mens nie eintlik daaroor nie, of as jy daaroor praat, praat jy met baie min mense wat dan wel iets daarvan sal verstaan. Dis iets wat tussen ‘n persoon en God gebeur. Trouens is daar van die skrywers in ons tyd wat sê dat mens nie eintlik oor hierdie tipe ervarings kan praat nie, juis omdat dit so diep en subjektief en misties is en beslis nie as normatief voorgehou moet word nie. Persoonlik is ek baie versigtig vir groepe wat mistieke ervarings as die norm verhef, maar terselfdertyd is die ervarings wat ek al op hierdie vlak met God se Gees gehad het so eg dat ek eenvoudig nie kan maak of dit nie gebeur het nie. Ek is versigtig vir groepe wat van oortuiging is dat daar bonatuurlike manifestasies van God se Gees MOET plaasvind, anders is God se Gees nie in jou nie.

In die laaste tyd begin ek agterkom dat een manier om myself oop te stel vir die ervaring van God in my eie lewe en die belewenis van God saam met ander, my eie kwesbaarheid is. Die oomblik as ek bereid is om my skanse te laat sak, my voorgee van in beheer wees te laat vaar, en eerlik oor die areas van kwesbaarheid in my lewe te wees, gebeur daar diep binne my iets heiligs wat my van my weerloosheid en broosheid bewus maak. Dit gebeur dan amper sonder uitsondering dat as ek so rukkie hiermee sit ek voel hoe daar iets van God in my binnewêreld roer.

Ek begin al meer om God te ervaar wanneer ek kwesbaar, broos en gestroop is. Dit wil klink asof dit ook is wat met ander mense gebeur. Nou begin ek wonder of die moontlikheid dat ek iets van God kon beleef, nie nog altyd daar in die kwesbaarheid geskuil het nie, maar dat my hart nog altyd te hard en my ego te trots was om myself toe te laat om my skanse te laat sak en my kwesbaarheid en broosheid in die gesig te staar. Dis as ek op my eie en saam met ander kwesbaar en broos is dat ek bewus word dat God aan my hart raak. Miskien moet jy dit toets en kyk of jy ook, soos ek, agterkom dat dit een van die heilige plekke is waar jy iets van God kan ervaar.