My laaste bekering

Op ‘n dieper pad met God word ons geroep om telkens weer tradisionele konsepte vanuit nuwe hoeke te beskou. Tradisionele maniere van verstaan kan dikwels meebring dat diep begrippe oppervlakkig raak en daarom is dit nodig om dit te herbesoek en weer te verstaan.

Een so konsep is die begrip bekering of in Engels repentance. Van die groot teoloë beskou die gebruik van bekering of repentance as vertaling van die oorspronklike woord metanoia / μετάνοια, as een van die grootste tragedies in die Christendom en ‘n uiters gebrekkige vertaling, aangesien dit nie naastenby die betekenis van die ryk term wat in Grieks gebruik word, weergee nie. Trouens het ons nie in Afrikaans of Engels ‘n term of enkele woord wat kan laat reg geskied aan die Griekse term nie.

Bekering beteken tradisioneel vir ons hoofsaaklik om my optrede te hersien en berou te voel of spyt te wees oor iets wat ek gedoen het of nagelaat om te doen.  In Bybelse Grieks, dui metanoeō / μεταν+οέω en metanoia / μετάνοια 'n "verandering van denke, 'n verandering in die tendens en optrede van die hele innerlike natuur, wat die intellektuele, affektiewe en morele aard van die mens insluit.” Die woord het nie hierdie droewige spyt karakter wat ons daaraan gee nie, maar is ‘n woord wat hoopvol nuwe werklikhede wil oopbreek.

Twee belangrike figure in die Protestantse Hervorming wat saamgestem het dat metanoia / μετάνοια nooit bedoel is om as berou of skuldbelydenis of boetedoening verstaan te word nie was Luther en Calvyn. Vir hulle lê die betekenis van die woord op 4 vlakke: 1. keer weg van my ou manier, 2. draai om na God, 3. hou op om op my ou manier te dink en 4. begin op ‘n nuwe manier te dink.

As mens so begin dink oor metanoia (of ons gebrekkige term bekering) en iemand vra vir my wanneer ek tot bekering gekom het sou ek ‘n lang lys van al my bekerings kan maak, maar ek sal waarskynlik sommer net sê eergister, want eergister het ek tot ‘n ongelooflike nuwe insig gekom wat my in my spore gestop het en die hele manier hoe ek dink oor myself en oor God verander het. My bekering van eergister is meegebring deur hierdie woorde: 

Fear, constriction and resentment are seen by spiritual teachers to be an inherent blindness to be overcome. Those emotions cannot get you anywhere, certainly not anywhere good. Thus all mystics are positive people – or they are not mystics! Their spiritual warfare is precisely the work of recognizing and then handing over all of their negativity and fear to God. The great paradox hear is that such a victory is a total gift from God and yet somehow you must want it very much. (Richard Rohr in Eager to Love 2014: 9).

Ek weet dat daar nog eindelose metanoias
in my lewe gaan wees.
En so groei ek en jy elke dag nader en nader,
dieper en dieper, tot ons aan die einde van ons lewe
‘n laaste maal die oue agter ons sal los
om vir ewig in God se verstaan
verder te bestaan.