Die pad van die koringkorrel

Een van die tekste in die Bybel wat my weer en weer terugroep is Johannes 12:24-26 (waarskynlik een van die sleuteltekste in Johannes en in die Evangelie):

As ‘n koringkorrel nie in die grond val en sterwe nie, bly hy net een;
maar as hy sterwe bring Hy ‘n groot oes in.
Wie sy lewe bo my liefhet, verloor dit;
en wie sy lewe in hierdie wêreld nie bo my liefhet nie, sal dit vir die ewige lewe behou.
As iemand My wil dien, moet hy My volg; en waar Ek is, daar sal my dienaar ook wees.

Jesus gebruik die beeld van die koringkorrel in die eerste plek om oor Homself te praat, maar direk daarna maak Hy dit op ons as gelowiges van toepassing. Willem Nicol skryf so oor Jesus in Johannes: “In Jesus sien ons ‘n liefde wat heeltemal suiwer is, grensloos, bereid om tot die uiterste te gaan, heeltemal vry van die egoïsme wat nie alles wil gee nie. Jesus se heerlikheid lê daarin dat die Vader hom verheerlik deur Hom na die kruis en opstanding te lei, dit wil sê die mooiheid van Jesus lê in die vryheid van sy ekkigheid. Daar het niks in hom oorgebly wat die vrye vloei van die liefde keer  nie. “

Vir die meeste van ons bly dit ‘n moeilike gedagte dat ons Jesus nie net in sy lewenstyl nie, maar ook in sy volledige oorgawe aan God sal volg. Dat daar met ander woorde geen plek is vir my ego en sy of haar streke op my pad met God nie en dat ek voortdurend, elke dag, om elke hoek en draai daarmee gekonfronteer sal word om dit eerlik in die gesig te staar en te sien hoe ek, selfs in opregte toewyding aan die Here, groot dele van die dag tog uit my ego leef, en dit glad nie raaksien nie.

Die pad van die koringkorrel is ongelukkig nie ‘n eenvoudige pad nie, want dit vra dat ek my eie sienings en persepsies sal uitdaag en konfronteer, dit vra dat ek mense sal verdra wat nie inpas in my denkraamwerk nie, dit vra dat ek sal luister na argumente wat glad nie vir my sin maak nie, dit vra dat ek myself vrywillig bereid sal verklaar om in ongemak in te stap en om oop te wees dat die pad waarop Jesus my gaan lei, dalk anders lyk as wat ék wil hê. Die slegte nuus is dat die pad van die koringkorrel my nie toelaat om koning te kraai op my eie werf nie. Inteendeel…

Ek weet van niemand wie se ego dít sommer net sal sluk nie. En dis hier waar die koringkorrel begrawe word, want om teen my eie natuur en aard en ego in te kies, voel maar altyd so bietjie soos doodgaan. Die uiteinde, sê Jesus, is ironies genoeg ‘n lewe wat soos ‘n groot oes lyk! Nie net vir myself nie, maar vir almal met wie ek te doen kry.

Ek probeer elke nou en dan om stil te staan en bewus te word hoe mense in my lewe my beleef. So kom ons vra onsself:
beleef mense my as iemand wat dink dat ek mag koning kraai,
of as die koringkorrel wat op ‘n uitdagende pad van “ego-dekonstruksie” is, en daarom besef dat ek in my verhouding met Jesus dit nie gaan vryspring om aan myself te sterf nie?

Die konfronterende is dat mense ons nie altyd soos die koringkorrel beleef nie - en in hierdie besef lê die gawe, want hierin staan Jesus se uitnodiging duidelik voor my. En dit is vir geen ego maklik nie. As ek myself nie só laat verloor nie, is die alternatief verwoestend – vir my en ander.