Tussen die hemel en die harde grond

Soms dink ons ons geloofspad moet hierdie wonderlike ervaring wees van ontmoetings met God en buitengewone belewenisse. En wat ‘n skok is dit dan as mens iewers agterkom dat ons verhouding met God geleef word in die alledaagse realiteit van die gewone lewe waar dinge dikwels meer frustrerend is as wat ons wil hê en waar ons meermale vasval in die draadwerk van ons verhoudings en die eise van die lewe.  Dalk is een van die groot redes waarom ons dikwels so sukkel met die lewe ons verwagtings. Sommige van ons het te hoë verwagtings van die lewe en ander te laag. Sommige van ons dink dat die lewe beter gaan wees as wat dit is en ander weer dat die lewe slegter is as wat dit is. 

Of soos iemand eenmaal gesê het: “Reality is never as cruel or as wonderful as we believe it to be.”

Wanneer ek praat oor verwagtings kom woorde soos naïewiteit, verrassing, ontnugtering, realiteit, unieke uitkomste, frustrasie en teleurstelling by my op. In my eie lewe is ek geneig tot hoë verwagtings van mense en van situasies. Ek dink dikwels dat dinge anders gaan uitspeel as wat wel die geval is, met die gevolg dat ek maklik teleurgesteld staan en geweldig gefrustreerd is met hoe dinge nie is nie. Die ironie is dat ek dan verwagtings aan mense en situasies stel waaraan ek self nooit sal kan voldoen nie. Die vraag is natuurlik waar kom hierdie hoë of lae verwagtings vandaan? Dalk aan die een kant uit my eie leegheid of my eie angstige soeke na iets of iemand wat my behoefte sal bevredig, of aan die ander kant uit my eie teleurstelling met die lewe of die ervaring dat die lewe my al te veel platgeslaan het.

Nou is die vraag: Wat sou die teenmiddel vir of te hoë of te lae verwagtings wees? Die antwoord klink dalk eenvoudig maar om dit te doen is geweldig ingewikkeld. Ek vermoed die Here nooi ons om ons idee van hoe die lewe moet wees of nie moet wees nie te laat los en te vertrou dat die realiteit van die lewe deur God gebruik word om my te vorm en te transformeer, ongeag van of ek dink dis goed of sleg of lekker of wreed. God kan enige konteks in my lewe gebruik vir my groei, mits ek oop is daarvoor. Hierdie tipe vorming vind plaas in die ruimte waar ek myself oopstel vir God en wanneer ek tyd by God spandeer en oop is vir sy transformerende prosesse in my lewe.

Ruth Haley Barton skryf so daaroor:  Without solitude, we are dangerous in the human community and in the Christian community because we are at the mercy of our own compulsions. We are driven by our inner emptiness to a self-seeking, anxious search for fullness in the next round of activities, accomplishments, or relationships. When we are not finding ourselves loved by God in solitude, we live life in the company of others always on the prowl for ways in which they can fill our emptiness. We enter into life in community trying to grab and grasp from others what only God can give.

On the other hand, when we are experiencing ourselves as the beloved of God, accepted and cherished by him in all of our beauty and brokenness, our hard, rough edges start to soften. We begin to see that others are beloved as well and that is what gets reflected back to them when they look into our eyes. For there is nothing that fills like the Love that is God. There is nothing that transforms like the Presence that is God. There is nothing that produces what the Silence of God produces within the human soul.

Not only does the love of God come to us in solitude, the love of God begins to pour through us to others. This is a very different kind of productivity and only God can bring it forth.

Of soos Sheila Cussons dit so aangrypend stel in haar gedig “Werkwoord”

Van ek kon dink
het U my laat springmat
tussen die hemel
en die harde grond,
en dit was ekstase,
die wip en die bons albei,
want ek lewe dan eers voluit
wanneer U woel met my.

Om my oor te gee aan God se prosesse te midde van die realiteit van die lewe kan my eie verwagtings, hetsy onrealisties hoog of verpletterend laag, belyn met God se groter proses en kan my leer om te weet dat die lewe nie so wreed of so ongelooflik is soos ek glo dit is nie, maar dat dit tot barstens toe vol is van Groei en Lewe – al kom hierdie weet nie maklik nie.