Sondagnag word ek
wakker met ‘n nek so styf soos ‘n stok en my kop in ‘n baie vreemde posisie
tussen die bedkassie en die matras. Nodeloos om te sê het die twee Panado’s wat
ek gedrink het nie gehelp nie en het ek die week in relatiewe ongemak aangepak.
Oortuig dat die stywe nek gou sal wyk, drink ek Maandagaand die twee spierverslappers wat my so hoog soos ‘n toring laat voel. Maar, o wee! Dinsdagoggend 3:30 is ek wakker en kan letterlik nie roer nie. Die geringste beweging is loutere hel. Ek drink al die regte medisyne en is diep bewus dat hierdie stywe nek my aandag trek. Die wilde woeste drie weke wat soos ‘n trop wilde perde deur my lewe gejaag het maal in my gedagtes.
Ek loop die hele Dinsdag soos ‘n trapsuutjies en Woensdagoggend besef ek hier sal nou iets drasties moet gebeur. Vroeg-vroeg sms ek my fisio vriend en hy laat weet ek moet kom. Halfpad deur die oggend kom ek by sy praktyk aan en weet hierdie goue hande gaan my beslis help. Na allerhande maneuvers en skrikwekkende lang naalde in die brose nekspiertjies kan ek sowaar my kop draai. Ek klim baie verlig in die kar, maar toe ek daar wegtrek word ek skielik oorweldig deur ‘n vloedgolf van emosies.
Waar sou dit vandaan kom? Is dit die verligting dat ek weer my kop kan draai of dalk iets anders?
En toe besef ek – die emosies het niks te doen met my nek nie, maar met my hart.
Terwyl ek daar by hom was, was ek so geweldig broos en gestroop van enige voorgee en pretensie, so kwesbaar in my ongemak dat ek hoegenaamd geen skanse gehad het nie.
Juis darem was ek ontvanklik vir sy omgee, deernis, teerheid, sy nabyheid en oorweldigende sorgsaamheid. Hy het met soveel sagmoedigheid en egtheid met my gewerk, dat dit wat ek daar beleef het vir my ontsettend heilig was.
Daar in die laatoggend verkeer by die rooi robot met die son wat warm op my stywe, effens beweeglike nek skyn, besef ek dat ek vandag vir God gesien en gevoel het, in die hande van ‘n doodgewone mens, omdat ek gestroop genoeg was van my ego om ontvanklik te wees daarvoor.
Dalk is dit juis my en jou ego en verdedigingsmeganismes en skanse wat maak dat ons nie altyd ontvanklik is vir daardie liefde en deernis wat direk van God, na ons, deur ander kom nie. Die woorde van die eenvoudige Taize lied het op ‘n Woensdagoggend vir my nuwe betekenis gekry: Ubi caritas et amor Deus ibi est. Waar daar liefde is en deernis, daar is God.
Dis nou laataand,
alles is stil,
die pyn in my nek is grootliks weg en
terwyl ek voel hoe die slaap oor my toesak
brand daar heilige trane agter my ooglede,
want vandag het God my deur ‘n mens ontmoet.
Oortuig dat die stywe nek gou sal wyk, drink ek Maandagaand die twee spierverslappers wat my so hoog soos ‘n toring laat voel. Maar, o wee! Dinsdagoggend 3:30 is ek wakker en kan letterlik nie roer nie. Die geringste beweging is loutere hel. Ek drink al die regte medisyne en is diep bewus dat hierdie stywe nek my aandag trek. Die wilde woeste drie weke wat soos ‘n trop wilde perde deur my lewe gejaag het maal in my gedagtes.
Ek loop die hele Dinsdag soos ‘n trapsuutjies en Woensdagoggend besef ek hier sal nou iets drasties moet gebeur. Vroeg-vroeg sms ek my fisio vriend en hy laat weet ek moet kom. Halfpad deur die oggend kom ek by sy praktyk aan en weet hierdie goue hande gaan my beslis help. Na allerhande maneuvers en skrikwekkende lang naalde in die brose nekspiertjies kan ek sowaar my kop draai. Ek klim baie verlig in die kar, maar toe ek daar wegtrek word ek skielik oorweldig deur ‘n vloedgolf van emosies.
Waar sou dit vandaan kom? Is dit die verligting dat ek weer my kop kan draai of dalk iets anders?
En toe besef ek – die emosies het niks te doen met my nek nie, maar met my hart.
Terwyl ek daar by hom was, was ek so geweldig broos en gestroop van enige voorgee en pretensie, so kwesbaar in my ongemak dat ek hoegenaamd geen skanse gehad het nie.
Juis darem was ek ontvanklik vir sy omgee, deernis, teerheid, sy nabyheid en oorweldigende sorgsaamheid. Hy het met soveel sagmoedigheid en egtheid met my gewerk, dat dit wat ek daar beleef het vir my ontsettend heilig was.
Daar in die laatoggend verkeer by die rooi robot met die son wat warm op my stywe, effens beweeglike nek skyn, besef ek dat ek vandag vir God gesien en gevoel het, in die hande van ‘n doodgewone mens, omdat ek gestroop genoeg was van my ego om ontvanklik te wees daarvoor.
Dalk is dit juis my en jou ego en verdedigingsmeganismes en skanse wat maak dat ons nie altyd ontvanklik is vir daardie liefde en deernis wat direk van God, na ons, deur ander kom nie. Die woorde van die eenvoudige Taize lied het op ‘n Woensdagoggend vir my nuwe betekenis gekry: Ubi caritas et amor Deus ibi est. Waar daar liefde is en deernis, daar is God.
Dis nou laataand,
alles is stil,
die pyn in my nek is grootliks weg en
terwyl ek voel hoe die slaap oor my toesak
brand daar heilige trane agter my ooglede,
want vandag het God my deur ‘n mens ontmoet.
No comments:
Post a Comment