Small straws in a soft wind

SMALL STRAWS IN A SOFT WIND by MARSHA BURNS:  

Achieve and maintain tranquility, beloved.  Even though the opportunity to be drawn into someone else's chaos presents itself, you must stand your ground of peace.   Refuse to allow anything to disturb you.  Be level-headed and trust Me to give wisdom and to direct your steps in situations that take you off guard.  Keep looking up, says the Lord.  

Isaiah 26:3 You will keep him in perfect peace, Whose mind is stayed on You, Because he trusts in You. 

Wees wat jy is

Ons almal ken hierdie twee bekende beelde uit Matteus 5 redelik goed: Julle is die sout wat die aarde ‘n beter plek moet maak. Maar as die sout verslaan het, kry jy dit op geen manier weer sout nie. Dit is totaal onbruikbaar. Al waarvoor dit goed is, is om buite op die straat uitgegooi en deur die mense platgetrap te word. Julle is die lig wat die wêreld moet verlig. ‘n Stad wat bo-op ‘n berg lê kan mos nie weggesteek word nie! ‘n Mens steek ook nie ‘n lamp op en maak dit onder ‘n emmer toe nie! Inteendeel! Jy sit dit bo-op ‘n lampstaander. Dan maak dit lig vir almal in die huis.

Wanneer mens die woorde lees is een van die eerste dinge wat mens opval dat die beeld so oorbekend is dat dit bykans niks meer vir ons sê nie. Maar – het jy al werklik die beeld geHOOR?

Jesus sê nie “kom leer hoe om sout te wees” of “kom leer hoe om lig te wees nie”. Hy sê “julle is dit”. As God se kinders IS ons reeds die sout en IS ons reeds die lig. Al wat van ons gevra word is om onsself oor te gee om aangewend te word vir waarvoor ons gemaak is.

Die oomblik as sout in kos gegooi word transformeer dit die smaak.

Die oomblik as die stad se ligte teen laatskemer aangeskakel word transformeer dit die donker horison.

Dalk lê die antwoord presies hierin: hou op probeer om iets te wees en gee jou oor om te wees wie jy reeds is. Vir elkeen van ons met ons eie persoonlikheid gaan die manier hou ek sout is en die manier hoe ek lig is verskil van die ander mense in my lewe, en dis ook hoe dit hoort. Ek het beslis ander gawes om te bring as jy, en jy verryk die wêreld op ‘n ander manier as ek. Tog kan sekere minder opbouende aspekte van my persoonlikheid juis in die pad daarvan staan dat ek sout en lig is. Weet ek wat dit is of is ek blind vir hierdie donkerder dele van myself?

Die beeld gaan verder: as die sout nie oor die kos gestrooi is nie en die lig nie skyn nie kom mens dit dadelik agter. Dit laat vra my ‘n belangrike vraag: Maak my teenwoordigheid in die wêreld waar ek leef so ‘n verskil, dat mense my bydrae en my gawes mis as ek nie daar is nie, of kom hulle dit skaars agter?

Julle is die sout wat die aarde ‘n beter plek moet maak. Julle is die lig wat die wêreld moet verlig. Kom ons wees dit…

Gee oor...

As ek vir jou sou vra of jy God vertrou, sal jy dalk redelik maklik sê ja. Die vraag is egter of ek God regtig vertrou? Sover dit vertroue van God aanbetref is ons baie keer belydende gelowiges, maar praktiserende ateïste(!) In wese sukkel ons maar om God te vertrou. Ons wil maar altyd self weer die leisels neem. Self weer bepaal wat die rigting van my lewe gaan wees. En tog is daar dikwels situasies waar niks wat ek doen of bring enigiets aan die werklikheid waarbinne ek my bevind kan verander nie. As ek natuurlik iets aan ‘n situasie kán doen, moet ek dit doen, maar iewers in elke situasies kom daar ‘n punt waar ek nie meer iets kan doen nie, en dan kan ek werklik niks anders doen as om myself of die persoon of situasie aan God se genade oor te gee nie.

Dit laat my dink aan die Serenity Prayer van Reinhold Niebuhr:

God grant me the serenity
to accept the things I cannot change;
courage to change the things I can;
and wisdom to know the difference.

Living one day at a time;
Enjoying one moment at a time;
Accepting hardships as the pathway to peace;
Taking, as He did, this sinful world
as it is, not as I would have it;
Trusting that He will make all things right
if I surrender to His Will;
That I may be reasonably happy in this life
and supremely happy with Him
Forever in the next.
Amen.  

Ons weet dat alles ook nie atlyd uitwerk soos ons hoop of wil nie. Ek kan al my dae verwyl deur opstandig teen die werklikheid te skop, of ek kan oorgee. Willem Nicol haal in sy boek Gebed van die Hart (2002:115) vir Flip Theron aan: “Die drenkenling spartel in die water en die lewensredder kom tot by hom. As die drenkeling nie gaan ophou om enigiets te probeer nie, is hy ‘n gevaar vir hulle albei, want hy gaan so aan die lewensredder vasklou dat die nie kan swem nie. Hy moet oorgee en niks verder doen nie – dan kan hy gered word. As hy nie wil nie, moet die lewensredder hom uitslaan.”

Die beeld help mens tot op ‘n punt. God gaan ons nie sommer uitslaan nie. Hy sal ons eerder los sodat ons self agterkom hoe moeg ons gespartel is. Geloof behels onder andere om af te leer om so aanhoudend te spartel en vinniger, makliker, oor te gee. Albert Haase se woorde sluit mooi hierby aan: Those who have come home simply surrender to the mystery of the Presence. Like floating in water, they simply give themselves over to the here and now and float in the stream called daily life. Though this appears to be some form of a weak, passive resignation, it is in fact, an active choice for trust.”

Dit is nie altyd eenvoudig nie, maar wat sê jy? Is dit dalk (weer) tyd om oor te gee?

Never ending story

‘n Mens sal waarskynlik nooit uitgepraat kan raak oor
die kwessie van beheer in ons lewens nie. Party van ons is
blatante beheervrate, soveel so dat mense dit reguit in jou
gesig vir jou sê. Ander van ons se ego’s het al baie slim
geword en ons probeer beheer op baie meer subtiele
en gesofistikeerde maniere uitoefen. Dink maar aan hoe
ons soms maak met die mense in ons lewens. Ons sal op
baie slim maniere poog om hulle gedrag te wysig sodat ons
 meer in beheer voel van die situasie.
Dit is natuurlik al ‘n reuse stap vooruit om bloot te erken
dat ek soms sukkel met beheer. Die meeste van ons sukkel
 nog om raak te sien in watter groot mate ons behoefte
het aan beheer.
‘n Belangrike vraag is natuurlik waarom ek ‘n behoefte
aan beheer het? Beheer gaan eintlik maar daaroor dat ek
emosioneel onveilig voel as ek nie weet hoe dinge gaan
verloop of hoe mense gaan optree nie. Ek probeer dan die
illusie skep dat ek kan bepaal hoe iemand gaan optree of hoe ‘n situasie gaan afloop en glo dan dit dit my meer emosioneel veilig en “in beheer” laat voel. Die waarheid is dat ek baie minder beheer het as wat ek dink.
Ek kan hoogstens met tyd, en deur die krag van die Gees, ‘n (klein) mate van beheer oor my eie interne wêreld verky, maar selfs daar is ek maar uitgelewer aan my eie onvoorspelbaarheid.
As gelowiges word ons genooi om meer bewus te raak van beheer in ons lewens en om al meer persone en situasies in ons lewens aan God oor te gee. In Handelinge 5 (lees die hele verhaal in Handelinge 5:17-42) sien ons hoe die wyse Gamaliël ‘n belangrike gedagte in die midde laat van die beheersugtige Joodse Raad wanneer hulle probeer om die beweging van Jesus se dissiples te stop: 38 Laat staan hierdie mense en los hulle uit. As hulle beplanning en aksies mensewerk is, sal daar niks van kom nie. 39 As dit egter van God kom, sal julle hulle nie kan keer nie. Net-nou word daar bevind dat julle selfs teen God geveg het.

Dalk kon ons ‘n kosbare les of twee by die wyse Gamaliël leer…

Dink bietjie:

·        In watter verhoudings in jou lewe probeer jy beheer uitoefen?

·        Watter situasies het jy vandag probeer beheer?

·        Wat is die interne gevolg van beheer in jou lewe?

·        In watter mate kan jy persone en situasies aan God oorgee in die wete dat jy in elk geval nie soveel beheer het soos jy dink nie?