Die mees patetiese winkel

Ek stap by Waverley se Checkers uit en voor my storm ‘n woedende tannie verby met drie pakkies en  ‘n verdwaasde omie agterna. Sy sis deur haar tande:  Hierdie is is wragtag die mees patetiese #$%@& winkel wat ek nog ooit gesien het. Sy storm voort. En die omie op ‘n draffie agter haar.

En ek sê vir myself:  Ek dink nie hierdie is regtig die mees patetiese #$%@&  winkel wat ek nog ooit gesien het nie. Ek was ook nou net daarbinne. En my ervaring was heel aangenaam. Trouens is my ervaring hier meestal heel aangenaam, en ek kom een maal per week hier. Toe dink ek: Dalk voel sy elke keer hierdie is regtig die mees patetiese #$%@& winkel wat sy nog ooit gesien het, want dalk kom sy ook een maal per week hier. Maar aan die ander kant beleef sy dalk vandag net ‘n werklike slegte dag en ek sal mos nou nooit weet presies wat alles vooraf in haar dag gebeur het en wat op daardie oomblik in haar gemoed en hart aangaan nie.

Wat ek wel besef is dat ons persepsies inderdaad ons werklikheid bepaal. En dat hierdie persepsies nie noodwendig op die werklikheid gebaseer is nie, maar uit en uit op my manier van dink. Hoeveel keer was ek nie al self in situasies waar ek na maande en selfs jare se vaste oortuiging besef dat die sogenaamde realiteit waaraan ek vasklou en waarvoor ek kwaad is regtig net in my kop bestaan het nie. En dit is nogal ‘n vernederende besef, want dit beteken dat ek nie net onnodig vir jare ander mense se lewe hel gemaak het oor hoe ek dink nie, maar dat veral ek ‘n gevangene was van my eie skewe manier van dink.

Bewustelikheid in my verhouding met God gaan onder andere ook daaroor om al meer daarvan bewus te word dat die realiteit dalk anders daaruit sien as wat ek dink en dat ek oop genoeg raak om daarvan oortuig te word, selfs al voel dit onmoontlik. Die eerste stap om die hok se deurtjie oop te maak is om te vra: Is daar ‘n kans dat hoe ek hieroor dink op ‘n onwaarheid gebaseer is?, en dan werklik oop te wees vir die proses wat volg.

Dalk nooi God my om nie net hierdie tyd van die jaar te reflekteer oor gebeure en verhoudings en keuses nie, maar ook om te reflekteer oor die oortuigings en persepsies van ander en myself en die lewe, en toe te laat dat my persepsies al meer in lyn kom met God se manier van kyk en dink oor die lewe as sulks.

Net 'n kind

Ek staan in die hospitaal langs die bed van ‘n baie siek man. Hy slaap. As ek nie later vir hom laat weet nie, sal hy nooit weet dat ek daar was nie. Hy lê klein en broos opgekrul onder die lakens, sy hare nat van koors. Ek staan doodstil, bang dat ek hom sal wakker maak. Ek bid vir hom in my hart. Ek draai sag om en loop op my tone uit.

Toe ek buite die hospitaal kom is dit oral net sonskyn en karre en voëls in die bome. ‘n Gewone dag. Maar agter my, aan die anderkant van die glasdeur, is ‘n wêreld vol broosheid en kwesbaarheid, elkeen uitgelewer aan die genade van ander.

Meteens wonder ek of die wêreld waarbinne ek nou staan nie soms die skans verteenwoordig wat ons almal moet voorhou nie, naamlik dat ons sterk en selfstandig en onbreekbaar is. Is die hospitaal-wêreld nie dalk die plek wat vir ons iets wys van wie ons mense meermale in onsself is nie – broos, blootgestel en bang. Skuil daar nie dalk diep en stil in ons elkeen ‘n brose, blootgestelde, bang kindjie nie? Is ons ego’s en persoonlikhede en maskers nie miskien die fasade waaragter ons skuil in ‘n poging om die brose kind in onsself te verdoesel nie?

 In die daaropvolgende dae sien ek die brose kind oral om my. In die man wat woedend en ongeskik op die winkelassistent skree. In die ma wat haarself afsloof vir haar familie en verwerp voel omdat niemand raaksien wat sy doen nie. In die pa wat sy kinders dryf tot perfeksie, tot breekpunt toe. In die vrou wat nie die pyn van haar lewe wil hanteer nie en haarself onder narkose plaas met witwyn en pynpille. In die oupa wat nog steeds loop en spog met al sy besittings en prestasies en sukses. In die ou tannie wat nooit kon groei tot gelykmatigheid nie en haar familie ‘n lewe lei met haar wisselende buie en onuithoudbare verwyte. Agter hierdie fasade skuil daardie kind.

Sou die wêreld nie dalk ‘n sagter plek word as ons kon begin om van ons eie broosheid en kwesbaarheid bewus te word nie? Stel jou voor wat sou kon gebeur as ons daarmee voor God kon gaan staan en aan God en aan onsself sou kon erken dat ons meermale broos, blootgestel en bang voel. Ons sou dalk onsself in die oë kon kyk en, meer nog, by ons eie “show” verby kon kyk. Ons sou waarskynlik kon omdraai en besef dat die meeste ander om ons maar ook, onsigbaar diep, ‘n brose kind saamdra.

Daarom sou ons met groter deernis met mekaar omgaan, effens langer stilstaan om iemand begrypend in die oë te kyk, minder veroordelend wees omdat ons agter die bravade van die fasade insien, en vanuit ons eie broosheid oop wees sodat God ons kon aanraak om in ons diepste kern heel en gesond te word.

Dalk is dit in hierdie tyd die grootste guns wat ons aan onsself en almal om ons sou kon bewys:
om te erken – hierbinne is ek dikwels maar net ‘n kind – broos, blootgestel en bang. En God weet dit.

Bagasie

In die laaste tyd is die Here voortdurend met my besig rondom die tema van lig reis en bagasie dra. Daar is nie een van ons wat nie bagasie het nie. Dis ’n gegewe. Die vraag is net: Wat doen ons uiteindelik daarmee?

Sommige van ons ignoreer dit en maak of dit nie bestaan nie, maar besef nie dat daardie bagasie soos ’n monster onder in ’n kelder groei om my later as ek ouer is onverwags van agter aan te val nie.
Ander van ons weet dis daar, maar glo dat ons eendag die moed sal hê om dit uit te sorteer, maar kom nie agter dat die bagasie jaar in en uit net meer word en daar voortdurend nuwe dinge bykom omdat ek nie die ou goed uitsorteer nie.

Ek glo dat die dapperste ding vir ons as gelowiges is om so vinnig moontlik met ons bagasie te gaan sit en een vir een die slotte te breek en die ou goed aan te spreek. Natuurlik kan dit intens pynlik wees, en daarom skram ons weg van die pyn. Amper soos iemand wat weier om die vrot tand te laat stop omdat jy bang is dat die tandarts jou gaan seermaak, net om in elk geval later krullend van die pyn in die tandarts se stoel op te eindig.

As ons nie iewers die bagasie aanspreek nie, sal ons nooit as vry mense leef nie. Meer nog, ek is oortuig dat God ons nooi om die bagasie neer te sit, want daarsonder sal ons futiel poog om lig te reis en voortdurende besig wees om lyke uit die verlede saam te sleep.

Dit beteken natuurlik nie dat ek op ’n punt moet maak of sekere dinge nie gebeur het nie. Wat gebeur het, het gebeur en daardie dinge sal maar altyd deel van my verhaal wees, maar dit word bagasie as dit begin om my manier van dink en leef en doen te affekteer. Kom ons wees eerlik: ons het dalk meer bagasie as wat ons wil erken.

In Handelinge 27 is daar hierdie verhaal van Paulus wat na Italië geneem word om daar verhoor te word. Tydens die vaart raak die weer al slegter en die swaar vrag het dit vir hulle onmoontlik gemaak om die storm te oorleef. Uiteindelik het hulle begin om die hele vrag, ook die koring en die skip se toerusting oorboord te gooi om die skip ligter te maak. Dan, op ’n stadium, sê Paulus vir hulle hierdie woorde: 22 Maar selfs in hierdie omstandighede vra ek julle: Hou moed! Niemand van julle sal sy lewe verloor nie. Net die skip sal vergaan. 

Sou hierdie verhaal dalk vir jou ’n metafoor kon wees? Sou jy dalk deur God genooi word om jou boot ligter te maak deur die bagasie oorboord te begin gooi. Ironies genoeg is ons bagasie soms so deel van ons identiteit dat ons regtig doodsbenoud is om dit aan te spreek, want wie is ek daarsonder? Maar hou moed! Jy sal beslis nie jou lewe verloor nie. Inteendeel. Die skip van die vals self sal dalk in die proses vergaan, maar jy sal die Lewe vind, want eers as ek die bagasie agter los sal ek ten diepste vry kan begin leef.

Ons het lief omdat God ons eerste liefgehad het

Aanhalings uit Sondag, 9 November 2014 se Oggendiens:
“Ons het lief omdat God ons eerste liefgehad het”

Maturity is mastering the basics…

1 Johannes 4

10 Werklike liefde is dít: nie die liefde wat ons vir God het nie, maar die liefde wat Hy aan ons bewys het deur sy Seun te stuur as versoening vir ons sondes.

EN
19 Ons het lief omdat God ons eerste liefgehad het.

Aanhaling van Sister Mary:
Genuine imitation of Christ consists in following his example of deep devotion to God and unwavering pursuit of his vision of proclaiming the kingdom, rather than simply imitating the external aspects of his life. Mere mindless imitation will get us nowhere on the spiritual path.

The Master took to living simply –
because he found simple living to his taste.
He laughed at his disciples when they took
to simple living in imitation of him.
“Of what use is it to copy my behaviour”
he would say, “without my motivation?
Or to adopt my motivation without
the vision that produces it?”
They understood him better when he said,
“Does a goat become a rabbi because he grows a beard?”

Gaan kyk gerus na Manon of the Spring (1986) oor wat gebeur as Manon die oog van die fontein toestop...

Iemand anders het eenmaal so geskryf oor die Oog, die Bron:
“We live at the very Source. Our duty therefore is not with the canals and waterworks downstream, but to make sure the water flows plentyfully and unceasingly from the Source itself.”

Brennan Manning (The Furious Longing of God 2009)
beskryf wat gebeur wanneer ons BESEF dat God ons liefhet met ‘n VURIGE VERLANGE
When you take the fact that God loves you with a furious longing personally, a number of beautiful things will come to pass:

• ·       The drumbeats of doom in your head will be replaced by a song in your heart, which could lead to a twinkle in your eye.

• ·       You will not be dependant on the company of others to wave your loneliness, for He is Emmanuel – God with us.

• ·       The praise of others will not send your spirit soaring, nor will their criticism plunge you into the pit.

• ·       In a significant interior development, you will move from I should pray to I must pray.

• ·       You will live with an awareness that the Father not only loves you, but likes you.

• ·       You will stop comparing yourself with others.

• ·       Off and on throughout the day, you will just know that you are being seen by Jesus with a gaze of infinite tenderness.

As ons ten diepste snap dat God ons liefhet met ‘n vurige verlange en smag na ‘n diep verhouding met ons, kan ons begin om vir ander mense die veilige plek te wees waar my blote teenwordigheid hulle van God bewus maak.

Spaanse Geloofsbelydenis

SPAANSE GELOOFSBELYDENIS

Ons glo in God die Almagtige,

Skepper van die hemel en aarde;

Skepper van alle nasies en kerke;

Skepper van alle tale en rasse.

Ons glo in Jesus Christus, sy Seun, ons Heer,

God wat vlees geword het as ‘n mens vir die mensdom,

God wat vlees geword het in tyd vir alle tye,

God wat vlees geword het in een kultuur vir alle kulture,

God wat vlees geword het in liefde en genade vir heel die skepping.

Ons glo in die Heilige Gees

deur wie God in Jesus Christus sy teenwoordigheid bekend maak in ons mense en in ons kulture,
deur  wie God, die Skepper van alles wat bestaan, aan ons die krag gee om nuwe skepsels te word,
wie se oneindige gawes ons een liggaam maak: die Liggaam van Christus.

Ons glo in die Kerk

wat universeel is omdat dit die teken van God se heerskappy is,
wie se getrouheid in al sy skakerings getoon word,
waar al die kleure saam net een landskap teken,
en alle tonge dieselfde lof besing.

Ons glo in die Heerskappy van God – die dag van die groot Fiesta

wanneer al die kleure van die skepping ‘n harmonieuse reënboog sal vorm, wanneer alle mense sal deelneem aan ‘n vreugdevolle feesmaal,
wanneer alle tonge van die heelal dieselfde lied sal sing.

En omdat ons glo, verbind ons ons

om te glo vir hulle wat nie glo nie,
om lief te hê vir hulle wat nie liefhet nie,
om te droom vir hulle wat nie droom nie,
tot die dag wanneer hoop ‘n werklikheid word.

AMEN.