'n Waardevolle ontmoetingsplek

Life is difficult. Dit is die woorde waarmee M. Scott Peck se boek “The Road Less Travelled” begin.

Swaarkry is deel van die lewe. Een van die gemene delers tussen alle mense is die feit dat ons almal iewers swaarkry en as gevolg daarvan gebrokenheid ervaar.

Party van ons se persoonlikhede is so bedraad dat die moeilike dinge van die lewe vir ons maar net uitdagings en geleentheid tot groei is. Ons beleef nie werklik hoe ons swaarkry of gebroke is as gevolg van die die moeilikhede en uitdagings van die lewe nie. As ek so persoonlikheid het moet ek weet dat elkeen van ons gebrokenheid anders definieer. As ek my dalk nie met swaarkry of  gebrokenheid kan assosieer nie, is daar twintig ander mense om my wat wel oor iets swaarkry en daarvoor moet ek tog begrip kan hê, selfs al beleef ek dit nie in myself nie.

Die meeste van ons is egter wel daarvan bewus dat die lewe nie eenvoudig is nie. Ek beleef dat daar elke nou en dan iets is wat by my die bewustheid skep dat ek swaarkry en dat ek sukkel om te lewe. ‘n Belangrike vraag is hoe kan ek op swaarkry en gebrokenheid reageer?

Beslis nie deur daarvan weg te skram en te probeer maak of dit nie daar is nie en maar net my maskers op te sit nie.

Een manier om swaarkry of gebrokenheid te omarm is om dit in die oë te kyk en nie te vermy nie. Die eerste tree is nie ‘n tree weg van my pyn of swaarkry nie, maar juis ‘n tree na dit toe. Ons sukkel om sin te maak in tye van swaarkry in ons lewe wanneer ons dit nie kan raaksien as ‘n geleentheid vir groei nie; as‘n waardevolle plek waar God ons kan ontmoet en lei na ‘n dieper manier van bestaan.

Natuurlik beteken dit nie dat God die ingenieur of outeur van swaarkry is nie, maar die oomblik wanneer die pad van die lewe my deur swaarkry neem, staan God gereed om my daarin te ontmoet.

Henri Nouwen skryf: My own experience with anguish has been that facing it and living it through is the way to healing. I know now, at least, that attempting to avoid, repress, or escape the pain is like cutting of a limb that could be healed with proper attention. The deep truth is that our human suffering need not be an obstacle to the joy and peace we so desire, but can, instead, become the means to it.

Die groot geheim van die geloofspad is dat alles in my lewe , die lekker en die sleg, die goed en die swaar, alles ‘n rol kan speel om my God se mens te laat word. Daar is niks in my lewe wat God nie kan inspan nie. So al voel ek soms hoe die lewe my rondstamp en ongenadig behandel, kan ek ook my swaarkry of pyn of gebrokenheid as ‘n ontmoetingsplek met God sien en toelaat dat God regtig alles ten goede in my lewe laat meewerk. Die groot uitdaging is of ek die dapper stap gaan neem om met my swaarkry na God te kom en by Hom te bly sodat Hy kan doen waarmee Hy goed is.

‘n Vriendin het hierdie aanhaling van Richard Rohr met my gedeel, wat ons help om te verstaan hoe God ons in ons swaarkry ontmoet:

So God has to come indirectly, catching us off guard and out of control, when we are empty instead of full of ourselves. That is why the saints talk about suffering so much. They are not masochistic, sadistic, negative, morbid, or oppositional. The mystics have seen the pattern and, as Teresa of Ávila says in one place, it is not that you are happy for the suffering—who would be, who could be?—you are happy for the new level of intimacy that the suffering brought you to. You only know this after the fact, perhaps days or weeks or even years later. One day you realize, “God is so real to me now. How did I get here?” All you know is that you did not engineer or even imagine this. You were taken there when you were off guard.

Swaarkry stroop my en maak my weerloos en is allesbehalwe lekker of maklik, maar as ek sien hoe God my binne dit ontmoet, verander die kwalitatiewe aard van hoe ek selfs in sulke tye lewe.