Thursday, April 17, 2014

Goeie Vrydag



Vandag is Goeie Vrydag. Wat beteken dit nou eintlik as ons sê Jesus het baie jare gelede oor ‘n kwessie van drie dae gely, gesterf en weer opgestaan uit die dood? Verstaan ons dit?
Ek wil onmiddelik sê dat ek nie eers kan probeer om dit te begin verstaan nie, maar aan die ander kant is die waarde van hierdie boodskap so diep in my vesels en wese ingegraveer dat ek dit tog verstaan, maar net nie by woorde kan uitkom om dit te ontrafel en te dissekteer nie. Daar is iets van die misterie van hierdie gebeure wat ons as mense altyd sal transendeer aan die een kant, maar aan die ander kant wil inneem en omvou sodat dit alles wat ons is deurtrek.
Die boodskap van Jesus se lyding en opstanding het baie dimensies. Dit is tegelyk universeel en hoogs persoonlik, sosiaal en individueel, uitwaarts en inwaarts. Daar is nie ‘n aspek van menslike bestaan wat nie by hierdie kosmiese gebeure ingesluit word nie. Mense in tronke, mense in hospitale, eensame oumas, afgeskeepte rykmanskinders, mense in disfunksionele verhoudings, mense op straat, mense wat dink hulle het alles, mense wat voel hulle het niks, mense wat nie sien wie hulle is nie, mense wat diep bewus is van wie hulle is. So kan ek heeldag aangaan. Kom ons maak dit persoonlik.

Wat beteken Goeie Vrydag, stil Saterdag en Opstandingsondag in jou lewe met jou omstandighede?
Ek vermoed dat deel van die antwoord in hierdie aanhaling van Robert Mulholland (2008) lê:

We tend to look for some piece of information, some technique or method of spiritual formation that will take us from where we are to where we want to be with a minimum of inconvenience, pain or suffering. We have so emphasized the Life dimension of the New Testament that we have avoided coming to grips with its death dimension. We have avoided the fact that in the Gospel, Life comes out of death, not out of life. Trying to bring Life out of life attempts to escape the necessity of dying to the old parameters of our existence, the necessity to relinquish the brokenness of our being, the necessity of letting go of those things that warp and misshape and distort who we are.

Die uitdaging is om saam met Jesus, op die diepste en persoonlikste moontlike vlak, die pad van die kruis te loop, saam met hom te sterf, te wag, en deur God self opgewek te word. Sue Monk Kidd (2010) skryf aangrypend daaroor as sy sê: The tomb must become the womb. Die plek van die dood word die plek van die lewe. Sonder hierdie misterieuse pad van sterf, wat deur lyding loop, sal daar nie in my pad met God lewe wees nie. Dis ongelukkig hoe dit werk in God se wêreld. Ons glo nie dat dat God die outeur is van die rampe en skades in ons lewe nie, maar as ons hierdie misterie omhels besef ons dat ons moet anders dink oor enige vorm van swaarkry in ons lewe, want binne dit is die saad van die lewe opgesluit.

Vrydag is ‘n swaar, moeilike, ondenkbare dag;
Saterdag is stil, leeg, wagtend, verslane, oorgegee;
maar dan kom Sondag…

en hierdie woorde:
Mag julle insien hoe enorm groot die krag is wat God gebruik vir ons wat glo. Dieselfde magtige sterkte was ook aan die werk toe God Christus uit die dood opgewek het… (Ef 1:19, 20 NLV).

In ons lewe is die pad van die Kruis selde ‘n kosmiese, bo-natuurlike gebeure.
Dis eerder ‘n proses,
maar dis God se proses,
en God se proses lei tot lewe.


No comments:

Post a Comment