Jy en jou nageslag

Daar is baie van ons wat maklik geneig is om aan onsself te dink as die slagoffer. Die slagoffer van gebroke of mislukte verhoudings, die slagoffer van teëspoed of skewe klappe wat deur die lewe aan ons uitgedeel is. Dikwels is hierdie slagoffers-identiteit so fyn in ons ingeweef dat ons dit regtig nie raaksien nie en hoegenaamd nie na onsself as slagoffers sal verwys nie. Tog sien mens dit meermale in die futloosheid of verslaendheid waarmee ons leef.
Daar is aansienlik minder van ons wat besef dat ons oor baie mag beskik. Nie net mag oor ander mense en ons invloed op hulle nie, maar veral ook mag oor die keuses en die pad wat ekself loop.

Een so man is Jadav Payeng. ‘n Raps meer as 30 jaar gelede het Jadav Payeng as ‘n 16-jarige tiener naby sy dorp in die Noorde van Indië gaan stap en tot sy verbystering afgekom op ‘n klomp slange wat op ‘n sandrif gestrand was na ‘n vloed ‘n paar dae vantevore. Die slange kon nêrens heen nie en daar was geen skuiling in die omgewing nie en hulle het almal in die skroeiende son verbrand. Dit het Jadav se hart gebreek.
"The snakes died in the heat, without any tree cover. I sat down and wept over their lifeless forms. It was carnage. I alerted the forest department and asked them if they could grow trees there. They said nothing would grow there. Instead, they asked me to try growing bamboo. It was painful, but I did it. There was nobody to help me. Nobody was interested," sê Payeng, nou 47.
Hy het in sy beskeidenheid gou besef dat niemand omgee nie en as hy bekommerd is oor die lot van die wilde diere in die omgewing, wat al meer deur habitat verlies geteister word, sal hy iets daaraan moet doen. Hy het begin om saad wat hy oral opgetel het in die barre sand te plant. Dit was harde werk, veral omdat sy dorpie afgeleë was en hy soms ver moes loop om water vir sy saadjies aan te dra en hy hoegenaamd geen fondse gehad het nie. Tog het hy uitgehou – vir 30 jaar lank. Hy het dit sy lewenstaak gemaak om van die barre sandrif ‘n heenkome vir diere te maak en selfs op ‘n stadium daarheen getrek om voltyds na sy plante om te sien.
Vandag, dertig jaar later, staan daar ‘n woud van 1 360 akker! Vandag is sy woud ‘n veilige hawe vir voëls, bokke, renosters, tiers en olifante. Hy het selfs ‘n kolonie miere daar hervestig.

In ‘n ander land was Jadav dalk ‘n held, maar in Indië word daar nie veel van hom gemaak nie. Tog is sy grootste nalatenskap die lushof waar hy nou bly en die wye verkseidenheid van diere wat hier ‘n tuiste vind. Die woud en die diere is sy nageslag.

Dit laat vra mens waarmee ek en jy besig is? Gaan daar aan die einde van my tyd op aarde bloot ‘n sandrif agterbly met ‘n paar lyke wat ek agter my los, of is ek besig om ‘n ongenaakbare wêreld saad vir saad in ‘n leefbare, lewegewende plek te omskep?

God staan waarskynlik in afwagting en kyk wat ek en jy gaan maak met die klompie dekades wat ons gekry het. 

Of soos Hy in Deut 30:19 sê:  Ek roep vandag die hemel en die aarde tot getuie teen julle dat ek die lewe en die dood aan jou voorgehou het, die seën en die straf. Kies die lewe, sodat jy en jou nageslag kan lewe.

Met erkenning aan Bron Taylor, Professor in Godsdiens en Omgewingsetiek aan die Universiteit van Florida, Amerika.