Een van die
vroegste dinge wat ons as kleintjies geuiter het, die oomblik toe die woord
lekker om ons tongetjies kon krul, was die woordjie “self”. Daardie ingebore,
deterministiese geneigdheid om op ons eie met die lewe reg te kom, was van
vroegs af by ons en los ons nie sommer weer nie.
Selfs in ons verhouding met God probeer ons self regkom. Wanneer ons God beter leer ken, leer ons van oorgawe, vertroue, geloof en so meer. Maar selfs as dit hierby kom probeer ons dit ons eie projek maak. So sal iemand byvoorbeeld sê: “Ek moet die Here net meer vertrou” of “Ek moet nog beter glo” of “Ek moet myself nog meer aan God oorgee”. Aanvanklik klink dit baie eerbaar, maar wat gebeur hier? Die gemene deler aan die begin van elke stelling is “ek moet…”. So sal mens ook glo dat ek in tye van twyfel en onsekerheid net stywer aan God moet vashou, selfs moet vasklou.
Iemand het eenmaal vertel hoe sy altyd in moeilike tye vir God gesien het as die tou waaraan sy verbete moes vasklou terwyl sy oor die afgrond onder haar spartel om nie te val nie. Toe, op ‘n dag, besef sy dat die tou nie God is nie, maar haar eie idees van hoe die situasie moet afloop, dat die sogenaamde afgrond God se nimmereindigende teenwoordigheid is en dat God haar juis nooi om nie te klou nie, maar om te laat los.
Selfs in ons verhouding met God probeer ons self regkom. Wanneer ons God beter leer ken, leer ons van oorgawe, vertroue, geloof en so meer. Maar selfs as dit hierby kom probeer ons dit ons eie projek maak. So sal iemand byvoorbeeld sê: “Ek moet die Here net meer vertrou” of “Ek moet nog beter glo” of “Ek moet myself nog meer aan God oorgee”. Aanvanklik klink dit baie eerbaar, maar wat gebeur hier? Die gemene deler aan die begin van elke stelling is “ek moet…”. So sal mens ook glo dat ek in tye van twyfel en onsekerheid net stywer aan God moet vashou, selfs moet vasklou.
Iemand het eenmaal vertel hoe sy altyd in moeilike tye vir God gesien het as die tou waaraan sy verbete moes vasklou terwyl sy oor die afgrond onder haar spartel om nie te val nie. Toe, op ‘n dag, besef sy dat die tou nie God is nie, maar haar eie idees van hoe die situasie moet afloop, dat die sogenaamde afgrond God se nimmereindigende teenwoordigheid is en dat God haar juis nooi om nie te klou nie, maar om te laat los.
Wat ‘n gedagte! Om nie te klou nie, maar
juis te laat los… Nou is die vraag, vertrou ek God genoeg dat ek kan laat los? Verstaan
ek iets van God wat my regtig nooit los nie en dat ek as sy kind nie eers self
in sy arms kan invlug nie nie, omdat hy my reeds omarm en koester?
Wanneer ek dit begin verstaan is die besef tegelyk ‘n reuse verligting, maar ook ‘n skrikwekkende werklikheid.
‘n Reuse verligting, want nou hoef ek nie meer so self en so hard te probeer om God te vind nie.
‘n Skrikwekkende werklikheid, want nou word ek gekonfronteer met my basiese wantroue en besef ek ek is nie seker of God my gaan vang as ak laat los nie.
Tog kom ek agter, hoe harder ek probeer, hoe meer spartel ek en hoe meer val ek vas.
Dis dan dat woorde soos Psalm 139:5 en Psalm 32:10 voor my kom staan.
Psalm 139:5 U omsluit my van alle kante, U neem my in besit.
Psalm 32:10 …maar wie op die Here vertrou, dié omvou Hy met sy liefde.
Wanneer ek dit begin verstaan is die besef tegelyk ‘n reuse verligting, maar ook ‘n skrikwekkende werklikheid.
‘n Reuse verligting, want nou hoef ek nie meer so self en so hard te probeer om God te vind nie.
‘n Skrikwekkende werklikheid, want nou word ek gekonfronteer met my basiese wantroue en besef ek ek is nie seker of God my gaan vang as ak laat los nie.
Tog kom ek agter, hoe harder ek probeer, hoe meer spartel ek en hoe meer val ek vas.
Dis dan dat woorde soos Psalm 139:5 en Psalm 32:10 voor my kom staan.
Psalm 139:5 U omsluit my van alle kante, U neem my in besit.
Psalm 32:10 …maar wie op die Here vertrou, dié omvou Hy met sy liefde.
Nie een van hierdie twee kort verse beloof ‘n
quick fix nie. Dit praat wel van God se teenwoordigheid wat veel meer omvattend
en omsluitend is as wat ek ooit kon droom.
Dalk was jou idee van God nog altyd die van
‘n veilige boot op ‘n groot oseaan. Miskien is dit tyd om oor God te begin dink
as die oseaan, jou oë toe te maak en te spring. Ek vermoed dit sal die begin
wees van ‘n hele nuwe dimensie in jou verhouding met God:
No comments:
Post a Comment