Ek het brood gebreek op my balkon
in brokke gerieflik vir 'n duif,
en wag op 'n afstand binne. Nie lank nie:
instink kom klapperend op die reling sit.
Links, regs, bespied sy; op, af, oorweeg sy,
fladder dan neer en ruk-pik gretig -
Net, ek moet nou daar verby, en weet alreeds:
en daar skiet sy weg - Ag, vertrou my tog:
ek is bloot 'n onkuldige mens,
of erfskuld se invalide - Wie kan dit nog betwyfel:
ons het 'n skaduwee
ook oor hule, oor die ganse skepping gebring.
Daarom breek ek brood, breek ek in die brood
u liggaam, Heer, vermenigvuldig my hande U,
my hart, my wil; poog ek om alles weer heel te maak
No comments:
Post a Comment