Die Mineraloog in die Grot

(Die derde beeld op die visuele reis saam met Carl Spitzweg.)

Met die eerste oogopslag is hierdie nie dadelik ‘n inspirerende skildery nie: ‘n man in die bek van ‘n grot.
Dis eers as jy die titel lees dat die skildery nuwe betekenis kry: Die Mineraloog in die Grot.
Die mineraloog is ‘n wetenskaplike, met ‘n fyn oog, op soek naspesifieke kristalle, spesifieke klippe. Wanneer hy met sy beitel al dieper die grot inloop raak hy mateloos opgewonde oor die onontginde rykdom om hom. Hy kan nie wag om dit wat hy ontdek het, te gaan wys nie. Die meeste ander mense wat daar sou inloop sou doodgewoon nie weet waarna hulle kyk nie, maar hy weet...

Dis dieselfde met God. Die diep, donker spelonke van die binnewêreld is dalk vir óns skrikwekkend, selfs onooglik of oninteressant, maar nie vir God nie. God kyk met ‘n kennersoog. Hy weet presies wat om raak te sien. Hy weet al te goed dat daar onvoorstelbare skatte tussen
die donker, onontginde rotse skuil. 

Die narratiewe terapeut, David White, sê op ‘n stadium dat ons mense gewoonlik soos chirurge met ander en onsself omgaan en soek na die kwaadaardige tumors wat ons dan redelik geweldadig kan uitsny. Soms is ‘n goeie “operasie” onafwendbaar, maar meestal word ons waarskynlik eerder genooi om soos delwers te wees wat tydsaam met ‘n sif in ‘n stroom tussen baie klippies sit en delf vir die goud in onsself en ander.

Of om soos ‘n mineraloog in ‘n grot, soos God, met ‘n beiteltjie en ‘n geoefende oog te soek na die kosbaarhede in ons eie en ander se binnewêreld. So word die pad elke dag ‘n ontdekkingstog, ten spyte van ons broosheid. Dan kan ons met deernis ander en ons eie vreemdhede, geite en giere aanskou, omdat ons weet dat daar binne iets kosbaars lê. Of soos 2 Korinthiërs 4:7 sê:

Ons wat hierdie skat in ons het, is maar kleipotte wat maklik breek; die krag wat alles oortref, kom dus van God, nie van ons nie.